BEN hiç Haziran ayı bitmesin isterim. Çünkü her Temmuz ayı geldiğinde içimiz yanar, yüreğimiz karalar bağlar.
05. Temmuz 1993, tam 27 yıl önce bugün; PKK’lı teröristler, Erzincan’ın Kemaliye ilçesinin Başbağlar köyüne geldiler. Evlerde ki bütün kadınları bir derenin kenarına topladılar. Daha sonra da evlere girip bütün evleri yağmaladılar. Değerli ne tür eşya varsa aldılar. Kadınların altınlarını bileziklerini, para ve diğer değerli eşyaları hatta çocukların oyuncaklarına varıncaya kadar aldılar. Sonra da evleri ateşe verdiler. Zulme karşı çıkan 5 kadını da yanan evlerde ateşe attılar. Akşam namazı için camide bulunan 28 kişiyi de köy meydanına getirip kurşuna dizdiler. Köyde is kokusuyla barut kokusu birbirine karıştı. Binlerce mermi kovanı köy meydanına yayıldı.
PKK’nın en büyük sivil katliamının yaşandığı ülkemizde o kadar çok acı yaşadık, o kadar çok göz yaşı döktük ki, neredeyse gözpınarlarımız kurudu.
PKK’nın olmadığı günlerde başka mihraklar yüreğimizi dağladı. Halkı kin ve nefrete sürükleyen odaklar yüzünden kardeş katliamları yaşandı. Gözü dönmüş caniler, ülkemizi birbirine düşürmek için önüne gelen herkesi, çoluk çocuk, yaşlı kadın demeden katletti.
Peki bu gün akıllandık mı? Ne gezer, ilk fırsatta birbirimizin boğazını sıkmak için pusuda bekliyoruz. Oysa yaşadıklarımız bizi birbirimize kenetlemesi gerekirken biz yine birbirimizin kuyusunu kazmaya çalışıyoruz.
Ben Temmuz’u sevmem arkadaş.
Temmuz benim için, ateş ve gözyaşıdır.
O yüzden ben Temmuz’u sevmem,
Temmuz benim için karadır.
Haziran’dan sonra Ağustos gelir benim için.
