Adem Evcil yazdı

Hani devletin zirvesinin çelenk gönderdiği ! Bakanların, valilerin, protokolün en ön saflarda korumaları ile namaz kıldığı ! Hatta şehit ailesinin bile saf tutmak için kendine yer bulamadığı! Siz hiç şehit cenazesine gittiniz mi?  İlk hafta arayanın soranın bitmediği, gelenin gidenin kapıyı aşındırdığı, vaatlerin sözlerin bitmediği! Ben gittim! Ziya kardeşimiz vardı şehit ! Ailesi ile hasbihal ederken haince arkadan vurulan...umutları vardı, hayalleri hatta nişanlısı...ve birde bize emanet ailesi ! Yaşar abi vardı dün gibi hiç aklımdan çıkmıyor. Cenazesinde tabutunun üstüne oturan evladı ! Yetimleri ! Ey gidi Düzceli Cihan kardeşim ! Baban sarılmıştı boynumuza 'Ağlamayın evladım hainleri sevindirmeyin'...nutkum tutulmuştu, unutmadım seni! Ve Kaynaşlılı Sabri abi ! Aynı okulun mezunu, aynı sıraların yolcusu, aynı hocaların öğrencisiydik senle ne mutlu bana ! Senide unutmadım kabrine son geldiğimde bir küçük tabure vardı. Başında belli ki yengem seni bırakmadı. Belli ki evladınla hasret gideriyordun! Unutmadım. Şimdi bunları niye mi yazdım ! Şehit vurulunca değil, unutulunca ölürmüş. Bizler uğruna canlarını feda eden aziz şehitlerimizi günü birlik değil ömürlük unutmayalım, unutturmayalım, emanetlerine sahip çıkalım. Onlara tutamayacağımız sözler vermeyelim, Siyasetle incitmeyelim ! Ey siyasiler unutmayın ne alacağınız evler, ne vereceğiniz sözler, nede boş vaatler bir evlattan değerli değil !